Hoe is dat nou, nu we er eindelijk in wonen? Nou, best oké! We genieten volop van ons kleine huisje, met de beestjes die ook hun draai gevonden hebben. We vinden het leuk als er mensen langskomen en we het huis vol trots kunnen laten zien, maar de rust vinden we ook heel fijn. Die is nog hard nodig, we nodigen mondjesmaat wat mensen uit en genieten de rest van de tijd van het niks doen. We zijn al zo’n 20 boeken ver in dat niks doen.
Ook de blog mocht even wachten, we moesten eerst wel even leven voor we erover konden vertellen. Dat leven, dat hebben we gedaan, met veel ups en soms wat uitdagingen, want niet alles werkt nog zoals we graag willen.
We moesten vooral wennen, aan een andere locatie, aan andere gewoontes en aan andere apparatuur. Zoals gasovens en composttoiletten.

Hoe het met het composttoilet vergaat is nog een beetje zoals onze vorig blog, niet zo heel goed. Ondanks al onze pogingen om het toilet te begrijpen, lukt dat nog niet helemaal. Het is ons nog steeds een raadsel waarom het niet werkt zoals ons is beloofd en denken er al over om een ander systeem te nemen. Want eerlijk is eerlijk, we zijn het poepzat. Gelukkig zijn we wel al zover dat het niet meer stinkt, wat wel zo fijn is voor de visite. 😉
Ook voor ons als we willen douchen, dat gebeurt in dezelfde ruimte en dat wil je niet in een beerput, ieuw. (Dat is zwaar overdreven natuurlijk, daar zouden we echt niet in blijven zitten) We vinden het nog steeds een gaaf idee, douchen met regenwater. Bijna dan, we hebben vals gespeeld door bij te vullen met grondwater van de pomp die ze hier hebben. Maar ook dat is een keer uit de lucht komen vallen. De geiser hebben we nu op een redelijke stand weten te krijgen, in het begin wisselde de temperatuur uit zichzelf van ijskoud naar bloedje heet. Nu wisselt het nog steeds, maar dan van acceptabel koud naar acceptabel heet. En we zijn even te lui om daar nog iets aan te doen, wisselbaden zijn toch hartstikke goed?

De gasoven is ook  weer zo’n ding. Yvette heeft ooit in een ver verleden een taart proberen te bakken in een gasoven wat jammerlijk mislukte. Dat achtervolgt ons nog steeds in de vorm van aangebrande pizzabodems en droge cakejes. Bah. Maar het gaat ons lukken! We zullen klein beginnen, een afbakbroodje of kaaskoekjes. Dat moet wel lukken. Dan langzaam uitbreiden naar ovenschotels en een quiche. To be continued. We hebben altijd chocola achter de hand mocht het mislukken.

De locatie waar we staan is heerlijk, uitzicht aan alle kanten en voor de deur twee heel nieuwsgierige paarden die ons continu achtervolgen. We dachten eerst dat ze ons gewoon heel leuk, lief en aardig vonden. Tot bleek dat het ze niet per se om ons ging, maar naar wat er misschien in onze zakken en tassen zat. Stelletje vreetzakken.
Jammer genoeg moeten we hier ook weer een keertje weg, als het tegenzit in april al. Dan krijgt dit stukje land weer een andere functie. De ambtelijke molen gaat waarschijnlijk niet snel genoeg om ons een gemeentelijk stukje grond te geven tegen die tijd. Mocht je nog een plekje weten, iemand kennen met een stukje grond of zelf een stukje over hebben waar we tijdelijk mogen staan dan horen we dat heel graag! Het liefst in Beverwijk of op fietsafstand daarvan zodat we niet met de auto naar ons werk hoeven, dan is dat geen guilty pleasure meer.
We hebben niet veel nodig, alleen zon op de panelen is noodzakelijk en dat de kat naar buiten mag. Het is geen probleem als het tijdelijk is, daar is een mobiel huis zo handig voor. 😉

Zeg het voort, deel het rond vraag buur en vriend naar een stukje grond. De gouden tip krijgt een heerlijke zak niet aangebrande koekjes!