Gisteren stonden de deuren van al onze huisjes wijd open om te laten zien hoe we wonen. Ondanks de temperatuur en verdwaalde sneeuwvlokken hebben heel veel mensen onze huisjes gevonden. Het was druk! Voor 12 uur stonden de eersten al te wachten en dat ging door tot 16 uur. Het laatste huisje komt nog, maar de bewoonster was al enthousiast aanwezig om voor de buurman in te vallen die er niet kon zijn. Zo konden alle huisjes bekeken worden en voor haar was het een geslaagde vuurdoop als tiny houser.

Het was heel erg leuk om te vertellen over ons huisje, om onze plek te laten zien. We hebben ook alleen maar positieve reacties gehad, 100% succes dus. Misschien hebben wel ook wel een aantal aspirant tiny house bewoners aangestoken die nu werk gaan maken van hun wens. Wat zou dat gaaf zijn!
Naast heel veel vragen hebben we ook donaties gekregen voor onze tuin. Die waren meer dan welkom, want daar moet nog wel het een en ander aan gebeuren. De stokrozen die we van een lieve dorpsgenote gekregen hebben gaan dus snel in de grond. Aankomende week is de bijentelling en tot ons verdriet hebben we nog geen bijen gezien. Maar we zagen de eerste sprietjes al bovenkomen van de bloemen die we gezaaid hebben, dus we hebben goede hoop. Straks staan we in een bloemenzee vol hommeltjes, bijtjes en ander gefriemel.

We hebben vaak de vraag gekregen of we al een beetje gewend waren. Dan waren ze verrast dat we al ruim 2 jaar in ons huisje woonden, alleen dan op een andere plek. Voor ons is dat natuurlijk al heel gewoon, soms komt er wel eens een huis voorbij, of iemand is even niet beschikbaar omdat zijn huis wordt verhuisd. Maar voor de meeste mensen is dat toch nog iets vreemds. Na vandaag is het weer iets ‘gewoner’ geworden en hopelijk zijn de tiny houses over een aantal jaar zo gemeengoed geworden dat niemand meer opkijkt als er een huis langs rijdt.

Misschien komt er nog een open dag in het najaar, maar we gaan nu eerst genieten van ons plekje.